zondag 29 mei 2011

Jong en oud






Ik wou vanavond eens even iets met elkaar vergelijken.
Eerst zien we Tirrie. Ze is plat op haar snoet gevallen.
Een korst op haar neus en een blauwe plek op haar voorhoofd.
Dan ondergetekende, ook met een korst op de neus.

Als je naar Tirza kijkt, word je onmiddellijk met mededogen en vertedering vervuld: 'ach.......die pop...... '   
Valt je oog daarentegen op de persoon onder haar...tja, misschien dat er even een glimlachtje af kan, maar daarna denk je al gauw: getverdemme, wat een vieze, gore  korst heeft dat mens op haar neus zitten.

Datzelfde geldt ook voor tandeloze mondjes.
Van een kleintje vinden we het schattig.
Die mag haar bekje wel wijd open sperren.
Van een oudje zien we dat liever niet.
Terwijl het voor heel jong en heel oud een normaal natuurverschijnsel is om geen tanden te hebben.

Zo kan ik nog wel even doorgaan.
Denk eens aan kwijlen, een natte piesbroek, een loopneus.....
Van pakes en beppes vinden we het smerig, van kleintjes is het eerder lief vies

Hoewel...

Opeens denk ik  aan twee jaar geleden.  
Ik was op ziekenbezoek in het UMCG.
Op de afdeling waar ik mij bevond, lag een heel broos, oud vrouwtje in bed.
Een zware hartoperatie achter de rug.
Ze moest van de zuster even met de rollator lopen en daarna op  een stoel gaan zitten.
Die stoel bevond zich naast die, waar ik op zat.
De zitting was bekleed met een plastic hoes.
De oude mevrouw was incontinent.
Ik zag het aan haar pyamabroek en ik rook het ook.
Nadat ze een minuut of 10 naast me had gezeten probeerde ze weer op te staan.
Dat lukte niet.
Ik vroeg of ik kon helpen.
Dat was goed.
Toen ik haar overeind hielp voelde ik duidelijk hoe nat ze was.
Ik vond het niet erg.
Eerlijk gezegd:
haar kwetsbaarheid ontroerde mij.



 

1 opmerking:

Wilma zei

Wat mooi verteld, Peetje.
Dankjewel.
Lieve groeten van Wilma