Paard

Afgelopen vrijdag op de hei van het Allardsoog. De kinderen hadden een slee meegenomen en bij ons stond er ook nog één in de kelder.

"Dat komt goed uit beppe, als we de sleeën aan elkaar binden, kun jij ons allebei trekken," vond Rasha.

Op weg naar de hei was de sneeuw zo goed als verdwenen.

Dat werd gewoon lopen dus.

Maar even later zagen we dit:

Dat was nog eens mooi!

Op het meertje was een keurig baantje geveegd, maar er was niemand te zien.

Boaz ging liggen van vreugde, maar Rasha liep en liep en liep tot ze een stipje was geworden.

Ik geloof dat we nog nooit eerder zo'n knalblauwe hemel hebben gezien.

Het was  stil en prachtig.

We genoten alledrie.

Toen werd het tijd om naar huis te gaan.

"Beppe", zei Rasha, "Ga jij ons nu fijn helemaal naar huis trekken?

Dan spelen we dat jij een groot trekpaard bent, o.k?"

Best, knikte beppe goedig.

En daar gingen we.

Het was een mooie middag.

De volgende dag had beppe wel een beetje last van het één en ander, maar ach, het was het meer dan waard.....