Zwarte gedachten

Dit is Willem Woelmuis.

Hij woont met nog 3471 broertjes, zussen, tantes, omes, nichten en neven in de grond/onder de grond van ons erf.

Ze wippen er op los.

Iedereen doet het met iedereen.

Hele stukken grasveld bestaan uit luchtkussentjes.

Je denkt dat je op een stevig stuk grond loopt, maar niks is minder waar.

Je voeten zakken voortdurend weg.

Gistermiddag deed ik mijn wekelijkse plicht: 2 uren grasmaaien.

Dat was geen pretje op het Woelmuizenveld.

De maaier bleef om de haverklap steken.

Mijn gedachten, die eerst vrolijk gestemd waren, veranderden in donkere wolken.

Ik verfoei jullie, gestoorde woelmuizen!!!!!!

Als het aan mij ligt wordt dit stuk tuin één groot kerkhof voor jullie.

Daar droom ik van.

Zo.

Dat is eruit.

R.I.P.

Dat gun ik ze nog wel.

Werkt waarschijnlijk ook in mijn eigen voordeel.