Een voorbeeld voor ons allen.

Vanochtend om 8 uur slofte ik slaperig op blote voeten in mijn crocs over het bevroren gras naar buiten.
Ik wilde even snel een bezoekje brengen aan mijn pas aangeschafte violen.
Ik was namelijk een tikkeltje ongerust over hun gesteldheid.  
En terecht.............................................................

Ze stonden er verslagen bij.

Allemaal, geen één uitgezonderd, met de kop naar beneden.

Allemaal bedekt met een laagje ijs.

Ik voelde mij schuldig.

Ik had ze toch, net als de rode madeliefjes en de lupineplanten in de vorstvrije stookhut moeten laten overnachten.

'Vergeef me', fluisterde ik hen toe.

'Het zonnetje komt er aan en zal jullie lekker opwarmen.'

Maar diep in mijn hart vreesde ik het ergste:

dat ze hun kopjes nooit meer zouden oprichten......

Omdat het poetsochtend was, want ik zou in de middag bezoek krijgen, greep ik binnenshuis onmiddellijk naar de stofdoek, de stofzuiger, de rode emmer met mop en leefde mijn teveel aan lente-energie met succes op hen uit.

Eerlijk gezegd vergat ik de violen.

Zo zagen ze eruit toen ik aan een broodje toe was.

Opgekikkerd en opgefleurd.

Dankzij de zon.

Nee, niet helemaal.

Ook dankzij henzelf.

Violen zijn sterk en veerkrachtig .

Een voorbeeld voor ons allen, zal ik maar zeggen.

Amen.