Dag van de buurt

Terwijl het buurtleven hier in Allardsoog al jarenlang beneden peil verkeert vanwege....wat was het ook al weer???? werd afgelopen weekend in AMSTERDAM op verschillende locaties DE DAG VAN DE BUURT gevierd.
Op onze wandeling van Lindengracht naar de Westerstraat werden pake en ik blij verrast door de opgewekte zomermuziek van bovenstaand bandje.
Het bevond zich op een kolossaal soort schoolplein waar van alles te doen was: de Noorderspeeltuin.

We kregen meteen een eet-en een drinkbon in onze hand gestopt en terwijl de muziek lekker doorspeelde, nam ik een kijkje op het vrolijk ingerichte terrein.

Er was van alles te doen.

Ik werd uitgenodigd om een kruidenpotje te versieren, waar ik uiteraard geen 'nee' op zei, want een echte nifelaar doet dat niet.

Kinderen konden zichzelf laten versieren.

Gezicht en handen.

Had ik ook wel gewild, maar ik ken mijn plaats.

En mijn leeftijd.

Een dag later, op het OSDORPPLEIN: alweer muziek!

Voor een deskundig publiek.

Bless de rollator.........

Een straat verder: nog eens 5 muzikale kanjers!!!

Ondertussen werden er ook gewoon boodschappen gedaan.

Café FLY INN.

Een terras, waar iedereen elkaar leek te kennen.

Met JOYCE, die bijna niks anders deed dan rennen.

En vrolijk bleef.

Amsterdam is een fijne  stad.

Hardlopen

Ik overweeg ernstig om het waarschuwingsbord dat bij ons in de straat staat, op bovenstaande wijze aan te passen.

Sinds een week of zes loopt beppe om de andere dag een half uurtje HARD!!!!

Dat behoort straks éénmaal per dag te worden, maar er moet eerst nog flink wat conditie worden opgebouwd.

Op het ogenblik is de situatie nog zo, dat ik na afloop van dat halve uur zowat aan de beademing moet....

Maar....buitengewoon hinderlijk zijn de auto's die mij tegemoet scheuren, en mij bijna van schrik de sloot in doen springen, terwijl ik toch zo netjes helemaal aan de linkerkant van de weg loop.

De weg is toch snotverdulleme ook van MIJ???????

Ruim dertig jaar geleden ben ik ook eens gaan hardlopen.

Op gewone gympies.

Toen had ik na twee weken al iets ontstoken aan mijn enkelbanden.

Maar nu heb ik geweldige schoenen met gelkussentjes onder de hakken.

Nergens last van.

En als ik iemand tegenkom ga ik meteen iets harder lopen.

En  probeer ik een ontspannen uitdrukking op mijn gezicht te krijgen.

Dat ze niet denken dat ik het niet kan.

Na 10 minuten kan ik het bos al in.

Daarna de hei op.

Vanmiddag rende een kudde schapen van schrik voor mij uit.

Kan me best voorstellen dat ze onder de indruk waren van zo'n imponerende, hardlopende verschijning!

Thuisgekomen kon ik weer helemaal mezelf zijn.

TIP

5 ontdekkingen in 1 week!

Deze week heb ik ontdekt dat:

er een appel bestaat die 'Zijden hemdje' heet.......

dat mijn oudste beppesizzerke al heel goed op de pc kan tekenen....

dat de schoenen, die een paar jaar geleden op Terschelling aanspoelden en ik daar voor 5 euro heb gekocht toch wel heeeeeeeeeeeeeeeeeel lekker hardlopen.

dat die klierige woelmuizen nog steeds elke dag ons erf teisteren..

en dat al sinds dit voorjaar !!

GRRRRRRR!!!!!!!

 dat ik het Zevenblad heb OVERMEESTERD !!!!!

Vernietigd!!!!!  Weggevaagd!!!!!

(op een enkelingetje na, maar die krijg ik ook nog wel..)

Er was eens....

Er was eens een heel muzikaal jongetje.

Hij sloeg de blokfluit over.

Hij ging meteen viool spelen.

Hij speelde dat het een lieve lust was.

Op school verveelde hij zich.

Hij keek liever naar de vogeltjes buiten dan in zijn boeken.

Met de vioollessen had hij geen moeite.

Daar genoot hij van.

Hij was nog heel jong toen hij wekelijks naar Amsterdam reisde

om les te mogen krijgen

van vioolpedagoog

Davina van Wely.

Zij was enthousiast over hem en na enige tijd regelde zij dat mijn broertje

(want daar heb ik het over)

voor mocht spelen bij Herman Krebbers.

En Herman Krebbers zorgde er voor dat hij met uitsluitend basisschool als vooropleiding werd toegelaten tot het Amsterdams Conservatorium.

1964

En toen ging het mis.

Waarom precies weet ik niet.

Misschien was hij nog te jong

Niet gedisciplineerd genoeg.

Het conservatorium werd ingeruild voor een 'gewoon'  burgerleven.

Er werd nog wel eens vioolgespeeld.

Steeds minder

Uiteindelijk helemaal niet meer.

Het leek er op dat de viool zich als een miskende geliefde, voorgoed van hem had afgekeerd.

Gisteren vierden wij zijn 65ste verjaardag.

Dit hebben we (zijn dochters en zijn zussen) hem gegeven:

En dit was zijn reactie:

Ikzelf heb in jaren niet zo'n prachtig cadeau gehad.

Eerste schooldag......

Hier hebben we Boaz.

Vandaag voor het eerst naar de kleutergroep geweest.

Nee, ik vergis me niet, zo heet dat op de Vrije School.

Juffie Tineke is zijn juf en die heeft Rasha ook al 'gehad'.

Beppe zou hem en zijn zus van school halen en gedrieën zouden we per stadsbus naar huis reizen.

Toen ik zijn klasselokaal binnenstapte zat B al omgekeerd op de stoel mij toe te stralen:

'Ik vind het zo heel erg fijn beppe, dat jij mij komt halen en dat we met de bus naar huis gaan'.

Dat hoorde beppe graag en ze keek trots om zich heen om even te tsjekken of deze tot haar gerichte, lovende woorden ook bij de Vrije Schoolmama's en papa's waren binnengekomen.

Maar die waren druk met hun eigen kroost.

En zo hoort het ook.

'We moeten Rasha niet vergeten', sprak Boaz mij toe.

Broer en zus liepen voor mij uit richting busstation.

We kwamen een lief katje tegen.

Bij de bushalte.

Het wachten was op lijn 8

Rasha: 'Niet aankomen, Boaz, dat is uitgespuugde kauwgom!!!!!! '

Rasha: 'Kijk wat daar op de grond ligt, die witte dingen, dat zijn allemaal uitgespuugde kauwgommen!''

Boaz: 'Getver'.

In de bus.

Er komt een mevrouw binnen die pal vóór Rasha op haar rollator gaat zitten en vanaf het station tot centrum Hoogkerk aan één stuk door in plat Grunnigs de chauffeur toespreekt.

Reacties van de chauffeur komen zo ongeveer hier op neer:

"O. Ja .Ja .Ja. Zeker. Nee. Ja. Dus. O ja?  Mmm. Natuurlijk. Ja. "

Rasha tegen mij: 'Welke taal spreekt die mevrouw, beppe? "  

Beppe: "Dat is Gronings". 

Vlak voor thuiskomst zien we nog iets interessants.

Eikeltjes geloof ik.

"Even met knijntje op de bank rusten, beppe!
Ik hoef niet naar bed, want ik ben helemaal niet moe."

Nee !

Texel, 26 augustus, 2 dagen voordat ze 2 werd.

Onze Tirza, die bij haar geboorte zo klein was, dat je je afvroeg: kan dat minidingetje echt leven?

Werkt alles wel goed?

Ja, het werkte toen.

En het werkt nu beter dan ooit.

Wie goeie ogen heeft ziet op de foto een rood/roze lapje liggen.

Dat is ze.  

Boos.

Woest.

Vader zit op veilige afstand rustig te wachten tot de bui over is.

De natuur van Texel is schitterend.

Dat scheelt.

En wat Tirza betreft:

HET IS EEN FASE

Zeggen ze.

PS Hier moest ik aan denken toen ik DIT  las........................