Flashback

Deze piespot zag ik in de etalage van een rommelwinkel.

Zonder dat nummer er op, maar dat vertel ik nog.

Ik kon mijn ogen er niet vanaf houden.

Waarom eigenlijk niet?

Eindelijk, 's nachts in bed, om ongveer 01.20 uur wist ik het .

Het was najaar 1970.

Zo zagen beppe en pake er in die tijd uit....

Laten we eerlijk wezen, daar kunnen Maxima en W.A. voor geen meter aan tippen!

Ik, toen nog slechts 26 jaar oud, begaf me op een mooie middag naar het GGD gebouw aan het Winschoterdiep, in de leukste stad van ons land: Groningen. 

Vanwege een nieuwe baan zou ik daar medisch worden gekeurd.

Toen één en ander was geschied, beval de daar aanwezige "zuster" mij het volgende:

"Nu gaat u naar kamer B. Daar staan een aantal po's.

Voor u is bestemd....even kijken.....po nummer 24.

Daar doet u uw plas in en u sluit de betreffende po af met het deksel.

Dan kunt u gaan."

Ik wandelde braaf de pokamer binnen, die op datzelfde moment verlaten werd door een keurig aangeklede heer. 

 Ik zag meteen dat de deur niet op slot kon.

Vlug wezen, dacht ik.  

Maar ik was helaas net iets TE vlug.

Ik struikelde en schopte een po vol pies om.

Po nummer 23.

Rood van schaamte stapte ik de pokamer weer uit en riep naar de zuster:

"Ik heb per ongeluk een po omgeschopt. Nummer 23!!!!"

De zuster wierp mij een blik vol verachting toe, keek naar buiten en sprak: "Loop maar gauw naar die meneer daar. Hij zal dankzij u nog een keer moeten!"

Hijgend kwam ik bij de heer in het keurige pak aan.  Hij zou net zijn auto instappen.

"Het spijt me heel, heel  erg, maar ik heb zopas per ongeluk uw po omgeschopt", stamelde ik.

De meneer draaide zich bruusk om .

"Verdomme nog aan toe!!!!! Alsof ik niks anders te doen heb dan pissen!!!!"

Heel traag en met de blik op de punt van mijn schoenen, sloop ik terug naar het GGD gebouw.

Omdat ik de zuster en de boze meneer niet meer durfde aan te kijken, was ik bijna de wc ingestapt.

Ik bedacht net op tijd dat ik mijn plas nog even moest bewaren.

Voor pot nummer 24.