Er was eens een heel muzikaal jongetje.
Hij sloeg de blokfluit over.
Hij ging meteen viool spelen.
Hij speelde dat het een lieve lust was.
Op school verveelde hij zich.
Hij keek liever naar de vogeltjes buiten dan in zijn boeken.
Met de vioollessen had hij geen moeite.
Daar genoot hij van.
Hij was nog heel jong toen hij wekelijks naar Amsterdam reisde
om les te mogen krijgen
van vioolpedagoog
Davina van Wely.
Zij was enthousiast over hem en na enige tijd regelde zij dat mijn broertje
(want daar heb ik het over)
voor mocht spelen bij Herman Krebbers.
En Herman Krebbers zorgde er voor dat hij met uitsluitend basisschool als vooropleiding werd toegelaten tot het Amsterdams Conservatorium.
1964
En toen ging het mis.
Waarom precies weet ik niet.
Misschien was hij nog te jong
Niet gedisciplineerd genoeg.
Het conservatorium werd ingeruild voor een 'gewoon' burgerleven.
Er werd nog wel eens vioolgespeeld.
Steeds minder
Uiteindelijk helemaal niet meer.
Het leek er op dat de viool zich als een miskende geliefde, voorgoed van hem had afgekeerd.
Gisteren vierden wij zijn 65ste verjaardag.
Dit hebben we (zijn dochters en zijn zussen) hem gegeven:
En dit was zijn reactie:
Ikzelf heb in jaren niet zo'n prachtig cadeau gehad.
9 opmerkingen:
Wat een hartverwarmend verhaal, ik wens je broer nog jaren speelplezier toe, tenminste...als hij zijn viool nog heeft.
Ja, Mieke, die heeft hij nog.Een hele mooie.....
Wat een mooi cadeau en wat een leuk verhaal. Laat je t.z.t. weten of je broer weer geniet van het vioolspel ?
Dat zal ik zeker doen, Niesjen!
Een prachtig, ontroerend verhaal!En wat een schitterend cadeau.
Ik hoop voor jullie, maar vooral voor je broer dat het weer helemaal goed komt tussen hem en zijn viool.
Wat een geweldig idee!
Dat kan alleen maar bij je opkomen als je veel om elkaar geeft.
Wat een leuke familie zijn jullie om zoiets te bedenken!Prachtig cadeau! Ik ben benieuwd naar het verloop.
Akkie
Dat cadeau was een schot in de roos. Dat jullie er allemaal veel plezier een mogen beleven. Ine
Een reactie posten